Als mijn beste vriend naast me in de auto zit, verzucht hij nog weleens dat ik de bocht van de oprit naar de snelweg niet zo krap moet nemen en dus binnen de lijntjes moet blijven. Verder heeft hij gelukkig nog wel vertrouwen in mij, als vrouw achter het stuur. Tenminste dat denk ik, want hij stapt nog steeds in.
Blog: Binnen de lijntjes
Petra Baks
Beleidsmedewerker - Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties
Toegankelijk gebouw
Mijn leven verloopt door mijn progressieve spierziekte vaker buiten dan binnen de lijntjes. Als kind lag ik regelmatig in het ziekenhuis, gymde ik mee met een aangepast programma en bij honkbal sloeg ik de bal, maar hoefde ik niet te rennen. Na de basisschool moest er gezocht worden naar een middelbare school gevolgd door een mbo- en een hbo-opleiding. Hierin was niet alleen de studiekeuze van belang, maar ook de toegankelijkheid van het gebouw. Ik had bijvoorbeeld een ruimer toilet nodig. Zeulen met een tas vol boeken was ook niet wenselijk en schrijven ging steeds slechter. Fietsen ging niet meer en zo werd ik steeds afhankelijker van vervoer. Waar ik eerst lopend naar binnen ging, had ik steeds vaker een rolstoel nodig en uiteindelijk zelfs een elektrische rolstoel omdat mijn sta-functie volledig was uitgevallen.
Rolstoeltoegankelijk
Via de vereniging spierziekte Nederland werden mijn ouders getipt om aanpassingen via het toen nog CAK aan te vragen en mijn vervoersprobleem te bespreken met de gemeente. Vaak langdurige processen waarin er niet van de een op de andere dag een rolstoel bij ons thuis stond. De gemeente kwam na een schriftelijke aanvraag eerst inventariseren wat ik nodig had, dan nog langs een ergotherapeut, dan kwam iemand de aanpassing aanmeten, kortom een maand of 2 waren we wel bezig. Lange lijnen die soms vreselijk onduidelijk zijn. Uiteindelijk hebben we vaak zelf het wiel uit moeten vinden, gevraagd bij anderen met een handicap naar de mogelijkheden, en dit alles deed vooral een beroep op creativiteit en doorzettingsvermogen. Het lukte om rolstoeltoegankelijk onderwijs te vinden, ik verdiende mijn aangepaste auto, ging op mijzelf wonen in een organisatie waar ik 24/7 persoonlijke verzorging op afroep in kan zetten. Ik doe mee in de maatschappij naar eigen vermogen en toch blijf ik altijd een gehandicapte in de ogen van de valide wereldburger. Altijd zal ik moeten plannen en van te voren uit moeten zoeken of ik ergens in kan en of er een toilet is. Altijd zal ik stil moeten staan bij dingen die voor valide burgers niet eens opvallen.
Stembureau
Nederland heeft op 14 juni 2016 het Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap ondertekend. Het doel van dit verdrag is de mensenrechten van mensen met een beperking te bevorderen, beschermen en waarborgen. Ook mensen met een handicap moeten volledig mee kunnen doen in de maatschappij. 21 maart 2018 waren de gemeenteraadsverkiezingen. Mijn stembureau was goed toegankelijk, had een laag stemhokje en ik kreeg een los stempotlood omdat ik aangaf dat een potlood dat vast zit aan een touwtje en een verzwaring steeds uit mijn handen valt. Na wat gestoei met het uitvouwen van het enorme stembiljet, kleurde ik het door mij gekozen hokje. Ik had de stem van mijn beste vriend in mijn achterhoofd, maar deze keer kleurde ik echt netjes binnen de lijntjes!