Parkeren is een probleem voor mij. Niet alleen omdat ik vrouw ben en in een veel te grote bus rijd, maar ook omdat ik met nogal wat factoren rekening moet houden. Fileparkeren is echt geen optie. Ik heb flink wat ruimte nodig om met de rolstroellift aan de achterkant uit mijn auto te komen. Als er ondanks de “blijf-3-meter-uit- de-buurt”-sticker toch iemand de auto te dichtbij heeft neergezet betekent dat simpelweg rustig wachten tot de bestuurder terugkomt, de politie bellen of een willekeurige voorbijganger lief aankijken of deze mijn auto wat naar voren kan rijden. Kortom; niet echt een ideale situatie. Een tweede punt waar ik rekening mee moet houden zijn verzakte straten. Bij een scheef liggende steen zakt de lift niet goed en kan ik er met de rolstoel niet afrijden. Ik kan je verzekeren dat Nederland vol ligt met verzakte stenen, stoepranden en wegen! Aandachtspunt drie zijn parkeergarages, die vind ik helemaal vreselijk. Het probleem is vaak dat ze qua inrijhoogte net te laag zijn voor mijn VW transporter of de parkeerplaatsen zijn zo krap dat ik zelfs met de allerbeste wil van de wereld mijn auto met geen mogelijkheid tussen de palen of de strepen gezet krijg. Enkele jaren geleden heb ik geprobeerd een parkeergarage omver te rijden. Helaas had alleen mijn auto daar flinke last van.
Blog: Zelf de parkeergarage in- en uitrijden
Petra Baks
Beleidsmedewerker - Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties
Parkeerautomaten
Mijn spierziekte is ook nog wel een dingetje bij parkeergarages. Ik zit vaak net wat te hoog om op de juiste knop te drukken, met mijn verminderde handfunctie krijg ik het niet voor elkaar om het kaartje uit de automaat te trekken. Heb je er ooit bij stilgestaan hoe hoog parkeerautomaten zitten en hoe ontzettend onhandig de knopjes zijn op het pinapparaat?! Vast niet, helaas kom ik dit soort ontoegankelijke en voor mij niet werkende algemeenheden vaak tegen, maar overal zijn oplossingen voor en met wat creatief nadenken weet ik in geval van paniek mijzelf te kalmeren door duidelijk te zeggen: Er staat hier geen bestuurder die er vorige week ook al stond, dus uiteindelijk komt iedereen gewoon de garage uit en ik dus ook!
Parkeergarage BZK
Bij mijn aannamegesprek bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties werd er direct actie gezet op een plek in de parkeergarage. Na de ontvangst van mijn rijkspas, de tweede werkzame week, kon ik de garage inrijden. En wat vond ik dat spannend! Paste mijn auto echt wel, kon mijn klep helemaal open, kon ik wel bij de paslezer, met al deze vragen en vooral mijn eigen onzekerheden reed ik naar de garage. Rechtsaf voorsorteren, dicht langs de paslezer, pas aanbieden en wachten op de piep, naar binnen rijden en de pijlen volgen. En ja hoor daar stond ik dan super mooi geparkeerd langs een knal oranje muur! Mijn klep ging open, ik stond prachtig tussen de witte lijnen. Na de werkdag had ik mijn auto snel gevonden. Als vrouw ben ik gezegend met een olifantengeheugen en een sterk ontwikkelde routeplanner in mijn hoofd. Eenmaal in de auto ontstond er toch nog een paniek-momentje: hoe kon ik nu weer uitrijden? Hellingproef en pas aanbieden en dan uitrijden waren net wat teveel handelingen. Er zat niks anders op dan te wachten op een andere auto die uitreed en dan snel aan te sluiten. De volgende dag vertelde ik mijn parkeergarage-avontuur aan mijn collega. Na mijn verhaal aangehoord te hebben, begon ze te lachen, verbaasd keek ik haar aan. “Petra, de parkeergarage herkent jouw kenteken dus als je naar de deur toe rijdt zal deze vanzelf open gaan”.
En zo rijd ik iedere werkdag trots in en uit de parkeergarage, gewoon omdat ik het helemaal zelf kan!