Het beste van 2 werelden
‘In 2006 maakte ik als selectiefunctionaris kennis met de Dienst Justitiële Inrichtingen (DJI). In die functie was ik verantwoordelijk voor de plaatsing van justitiabelen. Gefascineerd door de doelgroep en de psychiatrische problematiek in justitiële inrichtingen liet ik mij opleiden tot forensisch orthopedagoog. Vervolgens ging ik aan de slag in jeugdinrichtingen en de forensische geestelijke gezondheidszorg (GGZ). In 2017 rondde ik, na 2 jaar hard werken, de post-masteropleiding tot gz-psycholoog af. Ik wil de maatschappij niet alleen beschermen, maar wil ook bijdragen aan een succesvolle re-integratie van justitiabelen.
Patiënten stabiliseren
Nieuwe patiënten komen vaak binnen op de crisisafdeling. Zij verkeren in een psychiatrische crisis, bijvoorbeeld een psychose. Aan ons de taak om de patiënten in de eerste plaats te stabiliseren. Samen met onder meer de collega’s op de afdeling, de psychiater en de medische dienst brengen we in kaart wat er precies aan de hand is met een patiënt. Vervolgens stellen we een behandelplan op. Ik coördineer 2 teams die per afdeling 12 patiënten behandelen. Hier houd ik het overzicht, spreek ik mijn patiënten, ben ik de verbindende schakel tussen de verschillende disciplines en onderhoud ik contact met ketenpartners. Denk aan rapporteurs van het Nederlands Instituut voor Forensische Psychiatrie, het Openbaar Ministerie en de GGZ.
Agressie onder controle
Ik geef ook therapie aan patiënten van andere afdelingen. Het is heel fijn dat je hier als behandelcoördinator voor kunt kiezen. Maar als je hart bijvoorbeeld ligt bij diagnostisch onderzoek of beleid is het ook mogelijk om hier naast je rol als coördinator iets mee te doen. Voor mij heeft de combinatie van behandelen en coördineren een grote meerwaarde. Zien dat jouw patiënt vorderingen maakt terwijl hij al jaren kampt met een enorm trauma of zijn agressie steeds beter onder controle krijgt: dat is het mooiste wat er is. Natuurlijk kun je ernstig zieke patiënten niet altijd redden. Maar als je ziet dat jouw inspanningen lonen, geeft dat een enorme kick. Zeker als het bijvoorbeeld lukt om iemand na detentie in een goed begeleid woonproject te krijgen en de patiënt erin slaagt om het vertrouwen in zichzelf terug te krijgen. Hiermee verminderen we namelijk ook het risico op terugval.
Blijven ontwikkelen
Een groot deel van de psychiatrische patiënten kampt met trauma’s. Ik ben dan ook opgeleid als EMDR-therapeut en schematherapeut. De opleiding tot schematherapeut mocht ik op kosten én in de tijd van DJI doen. Het is heel fijn dat er zo veel mogelijk is op het gebied van ontwikkeling en opleiding. Zo blijf ik groeien. Ik blijf de complexe problematiek interessant vinden. Niks is te gek. En geloof me: we maken hier echt veel bizarre incidenten mee die je in het dagelijks leven voor onmogelijk houdt. En dan is er nog het spanningsveld tussen het gevangeniswezen en de politieke en maatschappelijke druk. Het is de uitdaging om de juiste middenweg te vinden die recht doet aan de maatschappij én de patiënt.
Samen ontladen
Hoewel de werkdagen heftig kunnen zijn, ervaar ik geen hoge werkdruk. We zijn een 24-uursbedrijf, maar als behandelcoördinator werk ik nooit in de avond of het weekend. Ook de administratieve druk valt mee in vergelijking met andere functies in de gezondheidszorg. En dan zijn er nog de collega’s. Samen werk je in deze unieke setting en moet je voor de volle 100 procent op elkaar kunnen vertrouwen. Dat schept een band. We zorgen goed voor elkaar en relativeren met de nodige bajeshumor. Door de gedeelde passie, het begrip en de herkenning kunnen we echt bij elkaar ontladen. Voor mij is werken als behandelcoördinator de crème de la crème in de forensische psychiatrie.’
